یک-عنوان

به اسمش که می رسم

-باور نمی کنم که دستم می لرزد-

قلم بهانه گیر می شود

-و حتی

باورم نمی شود که اشک ...

نه...-

کاغذ

آب می شود از خجالت

تنها اسمش کافی است

تا حاجتی بر بیان نباشد

و این است حکایت همیشگی نوشته های من

نیمه رها می شود

هر آن چه به او ختم می شود